Leven met een hypofyseaandoening zonder een partner (artikel)

Printen

Ellen is 39 jaar en is in 2000 geopereerd aan een prolactinoom. Ze gebruikt sinds kort hormoonvervangers en bezig haar leven weer op de rails te krijgen. Soms gaat het een tijdje goed, dan weer wat minder. Al die tijd heeft Ellen zich er zonder partner doorheen geslagen…

 

Een beetje moedeloos

‘Toen het prolactinoom bij mij ontdekt werd, had ik geen vaste relatie… Soms zei ik: “dat is maar goed ook, want ik wens ‘t niemand toe: meegenieten van mijn emotionele ups en downs”. Dat kan je een ander toch haast niet aandoen? Maar heimelijk heb ik heel erg verlangd naar een speciaal iemand, naar het gevoel van ‘samen’. Misschien zou ik dan minder vaak in de put zitten, omdat ik geen uitweg weet uit mijn eenzaamheid… Maar hoe vind je zo iemand? Via internet? ‘Ik, vrouw, 39 jaar, beetje saai maar verder heel ‘positief’, zoek een partner die mij wil opvrolijken – niet te veeleisend graag. Bezigheden: TV kijken met de poes, chocola eten. PS. Geen behoefte aan sex!’

Leuke gespreksstof

Nee, serieus, hoe moet je jezelf presenteren? En wanneer je iemand ontmoet, hoe en op welk moment moet je dan vertellen dat je een chronische ziekte hebt? Leuke gespreksstof voor ’n eerste date…! En wie wil jou dan nog, met al je mankementen? Hoezeer mijn vriendinnen me ook proberen te overtuigen dat ik heus de moeite waard ben, sinds ik niet meer gezond ben heb ik toch gemerkt dat mannen anders naar me kijken … Als het slecht met je gaat, lig je niet goed in de markt, dat is gewoon zo. Soms denk ik: ik vind nooit meer iemand.’

Fantastische vriendinnen

‘Gelukkig heb ik fantastische vriendinnen. Ik hoef ze niks uit te leggen – ze hebben vaak meer begrip voor mij dan ikzelf. Ik heb periodes gehad dat ik me afzonderde – maar zij bleven me altijd bellen. Dat zijn de meiden die mijn verjaardagsfeestje organiseerden in het ziekenhuis na m’n operatie – een tea party met tompoezen! Wat een schatten… Toch voel ik het gemis van een partner, iemand die er gewoon ‘is’, de vanzelfsprekendheid van een arm om je heen. Gelukkig heb ik ook een hele lieve poes, waar ik ontzettend dol op ben. Zij is de meest geknuffelde poes van Nederland!’

Ellen

Noot van de redactie

De namen van de betrokkenen en plaatsnamen in dit artikel zijn gefingeerd, om de privacy van de geïnterviewden en hun naasten te beschermen. In ons kwartaalblad Hyponieuws heeft het artikel met de originele namen van de betrokkenen gestaan.


© Nederlandse Hypofyse Stichting - Alle rechten voorbehouden

ANBI Keurmerk