Het verhaal van Emma van Dijk over haar acromegalie (artikel)

Printen

Emma van Dijk is 42 jaar jong, een leuke vrouw met een rustige, lieve uitstraling. Emma is acromegaliepatiënt.

Acromegalie

Rond haar 21ste kreeg Emma vage klachten. Vier jaar later werd ze door haar tandarts naar de huisarts verwezen, omdat haar kaak behoorlijk was veranderd. Vrij snel wordt ze doorverwezen naar een endocrinoloog. Ondertussen ging ze zelf op onderzoek uit. Haar vermoeden bleek te kloppen: ze had acromegalie. Een operatie werd afgeraden, omdat door de goedaardige tumor een ader liep en het dus te gevaarlijk werd om te opereren. Emma is bestraald, en vervolgens behandeld met medicatie.

Leidinggevende

Emma is een klein jaar – nadat de acromegalie was geconstateerd en behandeld – weer aan het werk gegaan, maar haar werkgever wilde haar niet houden. Emma was een ziekenverzorgende, maar het werk was uiteindelijk te zwaar. Ze kon haar baan niet houden, dat was hard. Wel volgde ze verschillende opleidingen, o.a. verpleegkunde niveau 4. Een pittige opleiding, zeker als je minder energie hebt. Haar hypofyse viel intussen langzaam uit, omdat de bestraling doorwerkte in de tumor, die als een paddenstoel om de hypofyse zat. Maar het lukte. Later volgde ze ook een managementopleiding. Tenslotte werd Emma leidinggevende bij een thuiszorgorganisatie. Hier werkt ze nog steeds met veel plezier.

Tumor bijnieren en schildklier

Zo’n 6 jaar geleden kreeg Emma last van enorme vermoeidheid, transpireren en een onverzadigbare dorst. Ze ging ermee naar het ziekenhuis, maar alles was goed, volgens de specialisten. Dan is het zeker een restverschijnsel van de acromegalie of de bijwerkingen van de medicijnen, dacht ze …. Tenslotte kwam men er achter dat aan beide bijnieren een goedaardige tumor zat. De bijnieren moesten worden verwijderd. Na 11 weken ziekenhuis mocht ze naar huis. Een half jaar later moest Emma nogmaals onder het mes, omdat ook in haar schildklier een (kwaadaardige) tumor was geconstateerd. De schildklier is in zijn geheel weggenomen; gelukkig hoefde ze niet verder behandeld.

‘Vergeleken met de operatie van de bijnieren was dit een peulenschilletje. Maar ik vroeg me wel af hoe dit kon. Mijn specialist gaf aan dat de situatie zeker uitzonderlijk was.’ Door haar positieve kijk op het leven heeft Emma ook dit overwonnen. Achteraf wroeten heeft geen zin, aldus Emma, de behandeling is goed verlopen en dat is het belangrijkste. Het was een heftige periode, maar samen met haar ouders en het gezin waar ze opgroeide en ook dankzij het vaste vertrouwen dat God haar in alles zou helpen en haar optimistische karakter heeft ze alles een plekje kunnen geven.

Je bent wie je bent

Ondertussen gebruikt ze ook calcium, omdat er door hormoontekort en gebruik van hydrocortison een calciumtekort was ontstaan. Daarnaast gebruikt ze groeihormoon. Door de medicatie en disbalans in de hormonen is Emma de nodige kilo’s aangekomen.

‘Ik heb moeite om ze weer kwijt te raken. Misschien dat ik straks door de groeihormonen weer een paar kilo’s kwijt raak, dat zou prettig zijn. Mijn  gezondheidsproblemen hebben de nodige gevolgen gehad op psychisch, sociaal en lichamelijk gebied. Dat is zwaar, maar dat wil niet zeggen dat je dan je dan je geloof in jezelf en je gevoel van eigenwaarde moet verliezen. Ik probeer er juist kracht uit te putten. Want door alles wat we meemaken in het leven worden we sterker als mens. Maar toch doet het me wel eens pijn, wanneer er negatief gekeken wordt naar bijvoorbeeld mijn overgewicht. Gelukkig heb ik door de jaren heen geleerd dat het geen zin heeft om je te richten op negatieve dingen, want dan werk je jezelf tegen. Wat ik graag mee wil geven aan anderen is: kijk vooruit, blijf niet hangen in negatieve gevoelens. Kijk naar de mogelijkheden die je hebt, benut deze en probeer waar mogelijk in het arbeidsproces te blijven of terug te keren. Gooi niet te snel het bijltje erbij neer. Als je chronisch ziek bent, houdt de verwerking nooit op, het is een voortdurend proces waar je steeds verder in komt.’

Tijdens het gesprek besefte Emma ineens dat het eigenlijk heel bijzonder is dat ze haar verhaal kan navertellen. Hoezeer haar dit ook emotioneerde, ze is en blijft erg positief. Ze heeft duidelijk voor ogen wat ze wil in haar leven, en ik verwacht dat dit haar ook gaat lukken.

Noot van de redactie

De naam van de betrokkene en plaatsnamen in dit artikel zijn gefingeerd, om de privacy van de geïnterviewden en hun naasten te beschermen. In ons kwartaalblad Hyponieuws heeft het artikel met de originele namen van de betrokkenen gestaan.


© Nederlandse Hypofyse Stichting - Alle rechten voorbehouden

ANBI Keurmerk